خواب      دیدم           مرده          ام                                                                                      خواب       دیدم     خسته       و    افسرده  ام

روی من خروارهاازخاک بود                                                           وای قبرمن چه وحشتناک بود

تا میان گور رفتم    دل گرفت                                                                قبر کن  سنگ لحد را    گل گرفت

بالش زیرسرم از     سنگ      بود                                                         غرق وحشت سوت وکوروتن گ بود

ترس بودو وحشت تنها شدن                                                 پیش درگا ه     خدا     رسوا             شدن

هر که آمد پیش حرفی راندورفت                            سورهء حمدی برایم خواند ورفت

ناله می کردم ولیکن بی جواب                                               تشنه بودم در پی یک جرعه آب

آمدند        از     راه نزدم     دو         ملک                                                    تیره شد در پیش چشمانم فلک

یک ملک گفتا بگو نام تو چیست                                    آن یکی فریاد زد رب تو کیست

ای گنه کار سیه          دل بسته           پر                                               نام      اربابان          خود      یک یک       ببر

گفتنم عمر خودت کردی تباه                                                  نامهء     اعمال     تو     گشته          سیاه

ما که ماموران           حق        داوریم                                                            نیک تو را سوی جهنم میبریم

نامید     از     هر کجا     و     دل     فکار                                                            می کشیدندم به خفت سوی نار

ناگهان           الطاف         حق آغاز    شد                                                   از جنان درهای رحمت باز شد

مردی              آمد     از          تبار      آسمان                                                      نور      پیشانیش          فوق   کهکشان

صورتش خورشید بود وغرق نور                                   جام چشمانش پر از شرب طهور

گیسوانش شط پر جوش وخروش                              در رکابش قدسیان حلقه به گوش

لب که نه سرچشمهء آب حیات                                             بین          دستش  کائنات      و        ممکنات

بر سرش دستمال سبزی بسته بود                         بر دلم مهرش عجب بنشسته بود

کی به      زیبایی        او گل          میرسید                                          پیش او یوسف خجالت میکشید

در         قدوم آن     نگار   مه       جبین                                                        از           جلال      حضرت        حق آفرین

دو ملک سر را به زیر انداختند                                                     بال خود را فرش راهش ساختند

غرق حیرت داشتم این زمزمه                                                     آمده            اینجا .....؟.............

ببینید بزرگواری تا چه حد خدا کند به داد ما گناهکاران هم برسند در روز محشر

این شعر ادامه دارد .....    به نظر شما نام این بزرگوار چیست؟؟؟؟؟