یا امام حسین من مدت زیادی هست که دوست داشتم ای کاش از یاران شما در روز عاشورا در سرزمین کربلا میبودم یعنی همیشه تو خیالم تصور میکردم یکی از یاران شما هستم واجازهءاز شما میخواهم که بمیدان برم وبا دشمنانتان بجنگم با این خیال خودم رو خوشحال میکردم و خودم رو قانع میکردم که دوستار شما هستم ولی وقتی به کارهام نگاه میکنم وخودم رو پراز گناه میبینم یا چیزهایی را که شما بیزاری جستید برای من فرقی نمیکند وآن کارها راانجام میدهم به خودم شک میکنم که واقعاشمارودوست دارم؟ اگردوست دارم چرااین کارها روانجام میدم وقتی نمیتونم به دنیا وچیزهایش  به خوشیهایش  به لذتهایش بی تفاوت باشم چه معنی میدهد مگر لشکر یزید شمارو نمیشناختند مگر نمیدانستندشمابه حق هستیدویزیدباطل ولی بازباطل رو انتخاب کردند چون دنیا رو میخواستند وقتی نمیتونم کمی عطش رو تحمل کنم چطور میتونستم اون روز روطاقت بیارم حالانمیدونم امام ,آقا ,مولی اگر من آن روز درآن دشت بلا بودم شما رو انتخاب میکردم یا لشکر یزیدرو کارها واعمالم یزیدیست اما در دلم همش نام شما واهل بیت میباشد حب شما در دلم هست آقا جون میخوام جونم رو فدای شما کنم تو دلم از یزید ویزیدیان به اندازه ای تنفر دارم که حاضرم خفشون کنم ولی باز هم نمیدونم اون روز شما رو انتخاب مکردم یا یزید رو یا امام این موضوع رو برام روشن بفرما و منو از شک وتردید بیرون بیاور

آقاجون یاامام حسین جونم فدای شماواهل بیتتان  (بندهء گناه کار وروسیاه خداوند)